Hikmət Sabiroğlu
Şuşanın mayı…
Həyətdən yasəmən yığıb məktəbə apararsan, uşaqların gətirdiyi bənövşəyə-nərgizə qarışıb imtahanı bəzəyər.
Mahnı bayramı olar, qışdan çıxmış qanın qaynayar, baş-gözünə əl gəzdirib, təzə-tər geyinib Cıdır düzünə tələsərsən.
Lal dilin açılar, yamyaşıl ağaclar sevgi etirafına şahidlik eləyər.
Sonra…
Bir may səhəri atan gözlərini yumar, dağın sevimli ayı qaraya bürünər.
Daha bir itkili mayı – xalanın ömür-gün yoldaşının, səni arana, Ağdama, Muğanlı kəndinə bağlayan Əmirxan əminin qəfil ölümünü xatırlayarsan.
Sonra…
1992-ci ilin mayı gələr. Dağ uçar, aran batar.
Çox çəkər bu may. Çox.
Hər may zülm yaşanar. Aya baxmaz, günə baxmaz may – boynundan asılar hər ayın hər günü.
Atan yuxuna girər, amma bir yuxuda da üzünə baxmaz, ölüb yerə girərsən.
Qıraqdan baxan deyər dirisən, bir özün bilərsən necə varsan.
Sonra…
8 may qanlı taxtından düşər. Dağ yenə dikələr, aran qurtular.
Dilin tutular. Telefonu bağlamaq istəyərsən. Adamları qırmağa üzün gəlməz amma. Hər zəng sənə qoşulub susar, axırda telefon öz-özünə sönüb gedər.
Sonra…
May gələr.
Yasəmən yurduna. Mahnı yurduna. Sevgi yurduna. Dağa-arana. Sabirin yurduna, Əmirxanın yurduna.
İnanarsan may zülmü bitib…
Novator.az

---